Een jaar geleden hebben mijn vader, moeder en ikzelf een aantal mensen uitgemaakt voor rotte vis. En in dit verhaal is rotte vis nog wel zo vriendelijk omschreven, dat het zou smaken als een delicatesse. We moeten terug naar begin mei. De 4e om precies te zijn, exact een jaar geleden. Terwijl we op de bank om 20.00 de jaarlijkse dodenherdenking bekeken, zagen we tijdens de twee minuten stilte iets te veel activiteiten in de straat. Een man op de fiets, een stel met een hondje, een handvol bedrijfsbusjes van diverse bouw- en schildersbedrijven. En allemaal kregen ze tijdens die twee minuten herdenking in stilte boze blikken toegeworpen. “Is er dan ielemoale gien respect meer?”, dacht ik bij mezelf. Van de bedrijven die door de straten kwamen racen, namen we ons voor om geen gebruik meer te maken van hun diensten. De banden van de man op de fiets zou ik wel even lek gaan prikken en het stel wat met de hond liep zouden we als straf zelf even een rondje aangelijnd door de straat laten lopen.
Nu is het tijd om schuld te bekennen en diep door het stof te gaan en alsnog sorry te zeggen tegen die ene man op de fiets, de bedrijfsbusjes en het stel met de hond. Het lag niet aan u, het lag aan ons.
Op 4 mei 2021 keken we gezamenlijk naar het journaal van 18.00, daarna deden we wat allerhande klusjes. Toen we daarna een kopje koffie gingen nuttigen, waren ze op televisie al bezig met de voorbeschouwing vanaf de Dam in Amsterdam. We bleven zitten. En kijken. We zagen de Koning met zijn vrouw de Dam betreden, tezamen met Femke Halsema. Geflankeerd door mensen in legergroene uniformen die werden gebruikt als speldenkussens voor verdiende medailles. The last post schalde door een trompet over een verder lege Dam, twee minuten stilte werden in acht genomen. Daarna kwam André van Duin met een indrukwekkende speech. Ik besloot om de socials even te checken, gewoon om te zien wat de rest van Nederland van de speech vond én om te zien hoeveel maaltijdbezorgers er dit jaar weer op de foto waren gezet terwijl ze naast hun fiets twee minuten stil hielden.
Ik pakte m’n telefoon en zag dat het al bijna half 9 was. “Dat klopt niet”, zei ik tegen mezelf. En toen viel het kwartje. Het journaal van 18.00, keken we later terug. Een kwartiertje tijdsverschil of zo. Vervolgens hebben we er nooit meer aan gedacht om de televisie weer op ‘live’ te zetten. Wij waren twee minuten stil, zoals het hoort op 4 mei. Maar niet om 20.00, maar om 20.13.
Voor alle hierboven genoemde mensen die we niet zo leuk vonden. Sorry. We zullen er vanavond beter op letten.