Ik heb veel liefde in mij. Mensen vinden dat soms moeilijk te geloven, maar het is echt waar. Nick hartje vrouwen.
En Nick hartje katten. En muziek. En een pass van Hakim Ziyech. En kalfsvleeskroketten van de Febo (Het liefst de exemplaren die al een uurtje zompig liggen te worden) En dames in Nirvana shirtjes. En Don & Ad. En rockbandjes in dampende feesttenten. En de geur van pas gemaaid gras in de lente.
Vroeger was ik al zo’n hopeloze romanticus. Tijdens valentijnsdag 1993 raapte ik al mijn moed bij elkaar en gaf ik het mooiste meisje uit de klas mijn complete verzameling eerlijk bij elkaar gestolen gummen. Om het kracht bij te zetten, tekende ik met een potlood ‘Nick hartje Eva’ in haar schriftje. Waarop Eva me aankeek, een van haar zojuist door mij geschonken gummen pakte, ‘Nick hartje Eva’ kordaat uit haar schriftje begon te gummen en met haar handschrift om verliefd op te worden ineens ‘Jos hartje Eva’ op papier toverde. Daar ging mijn liefdesleven. Slechts zeven jaar oud, maar nu al een trauma voor het leven. Dat ik tijdens dierendag datzelfde jaar de goudvis van Eva ‘per ongeluk’ door de wc van het schoolgebouw spoelde, mag u best wraak noemen. Ik hou het op een samenloop van omstandigheden en een tragisch ongeval.
Jos zat ook nog eens op een andere basisschool, gelukkig bestaat er nog zoiets als schoolvoetbal. Ik zal het samenvatten in enkele woorden:
Jos. Bal. Nick. Gestrekt Been. Kniehoogte. Jos. Huilen. Eva. Ook. Nick. Strafregels.
Tussen Eva en mij is het nooit meer goed gekomen.
Ps: Eva, het spijt me van je goudvis Hendrik.