1 juni wordt door een deel van de mensen gezien als dé dag. De dag dat alles weer normaal gaat worden. Een soort bevrijdingsdag in tijden van corona. Alleen gaat het voorlopig niet meer normaal worden. We gaan – zoals minister Mark Rutte het verwoordde, op zoek naar het nieuwe normaal. Eerst dacht ik nog dat Rutte op zoek zou gaan naar een band die feesttenten plat gaat spelen met onvervalste dialectrock, maar hij doelde op het nieuwe normaal voor de samenleving. Onze samenleving. De nieuw te vormen ‘anderhalve meter-samenleving.’
Op zich wel jammer, dat Rutte niet op deze manier op zoek gaat naar het nieuwe Normaal. In mijn gedachten zag ik onze minister president al op klompen en in een vale spijkerbroek de dorpsfeesten van Toldijk, Raalte en Winterswijk bezoeken. Om met een half kapot getrokken t-shirt en drie bier in zijn handen mee te blèren met ‘Annie Uut De Bochte’, ‘Brommers Kieken’ en ‘Oerend Hard.’ Maar in de wereld zoals we die nu onder ogen hebben, is nog even geen plek voor tentfeesten of festivals.
Ik zou al gelukkig zijn wanneer ik vanaf 1 juni weer ‘gewoon’ met een handvol vrienden kan en mag barbecueën, om onder het genot een biertje te bespreken in wat voor idiote maar ook historische tijd we zitten. Dit scenario zie ik nog wel gebeuren en misschien dat de kroegen en restaurants weer open mogen, in welke vorm dan ook. Maar massale gebeurtenissen als festivals? Neh. Ik vrees dat we die deze zomer even in de koelkast moeten parkeren. Hoe spijtig ik het ook vind, helemaal met een kaartje voor de Zwarte Cross wat me op het nachtkastje elke avond verliefd aan ligt te gapen.
Het nieuwe normaal is voor mij dat ik een corona-hypochonder ben geworden. Als ik voorheen eens wakker werd en me een beetje koortsig voelde, dan mikte ik er een paracetamol in en dacht er verder niet meer over na. Nu schiet ik op zo’n moment bijkans in de stress, ga in mijn hoofd na wie er de afgelopen twee weken in een straal van anderhalve meter in mijn buurt zijn geweest en begin mezelf te verwijten dat het misschien toch beter was geweest om het winkelwagentje – wat ik vier keer had ingespoten met desinfectie-spul, ook nog een vijfde en zesde keer in had moeten spuiten met dat desinfectie-spul. Het nieuwe normaal is dat de vanzelfsprekendheden die we hadden tot januari, opeens niet meer normaal zijn.
Het zal nooit meer worden zoals het ooit was, maar ooit zal het beter worden dan hoe het nu is.