Met haar blonde krullenbol is Esther Hoekman (29) een opvallende verschijning aan de frituurpan. Samen met onder andere twee collega’s, maakte de Gaellemuniger afgelopen week de reis naar Polen. Het verwachtingspatroon wat ze op voorhand voor zichzelf maakte, bleek echter niet te stroken met de werkelijkheid. “Als je hier staat, krijg je van de oorlog niks mee. Het is niet zo dat je hier staat en dat er bussen vol mensen met drama binnenkomen, dat verwacht je wel. Maar is het niet.”
“Het is dankbaar werk, we doen ons ding hier gewoon. En sommige dingen raken je of blijven je bij, maar het is niet dat wanneer je straks thuiskomt dat je zelf half in tranen bent omdat het zo vreselijk was door de dingen die je hier hebt meegemaakt.” Een van de dingen die Hoekman het meest bij zal blijven, is een wandeling door het opvanggebouw. “We liepen even door de hal met wat fruit en snoep, om te kijken of we er daar nog mensen blij mee konden maken omdat het bij de kramen even rustig was. Bij een soort kinderopvang gedeelte waren vrouwen met kinderen spelletjes aan het doen en zo, dus zijn we daar nog wat Kinder Surprises gaan uitdelen. Een van de kinderen pakte hem aan en vroeg of ze een knuffel mocht, van mij. Tuurlijk mag dat! Dat zijn wel dingen die je bijblijven.”
Ook de dankbaarheid van de getroffen vluchtelingen zal haar nog bijblijven. “En mensen die nog weer speciaal terugkomen naar de eetkraam, niet om eten te halen, maar om dankjewel te zeggen dat we er staan. Dat is mooi.”
Hoekman prijst verder de nuchterheid van de organisatie en haar collega-vrijwilligers. “Ik denk ook niet dat je heen moet gaat als je zelf vantevoren als zoiets hebt van: daar zie ik tegenop, of ik vind het zwaar of moeilijk. Dan moet je dit niet doen.” Deze nuchterheid heeft de negenentwintigjarige overigens niet van een vreemde. “Het is wel spannend en je weet niet hoe het daar is, maar m’n vader zei: ‘Thuus kan ‘oe ook wat overkoom en die mensen doar, die em ‘oe neudig. Dus ie mun doar gewoon hen.’ En zo is het ook.”