“Ja, dat dink mut op zolder liggn. Maer woar? Gien idee”, kreg Gait te eurn van zien va. Gait en zien moatn willn in de keet noar het Nederlands Elftal kieken. Die spulen teegn de VS. Dat lek de keerlties een mooi moment umme dat gezaemelijk te kieken, onder het genot van een flessien bier. Maer dat mut dus wel te zien ween, en de televisie die as bi-j zo’n blauwe grootgrutter addn besteld was nog niet binn’n. Dus mos er met donder en geweld ærns een beamer vandoan getoverd wurdn. En die beamer, die zöl nog wel ies bi-j Gait op zolder kun’n liggn.
Samen met zien va, zuukn ze deur de olde bende op zolder. Op ‘t lange leste koom ze dat dink dan eindelijk teegn, tussen Gait zien de olde frutselties van de kleuterskoele. Dus de beamer in zo’n plastictassien van de Appie, an’t stuur van Gait zien MT. ‘T iele feest zöl op voorhand al bi-jna klaor weer, want in al zien enthousiasme was i-j met dertig kilometer per uur eem vergeetn dat dat tassien überhaupt an zien stuur hing. De beamer kopte astwoare bi-jna as Virgil van Dijk een betonpoaltien deurmidden. Een ruk an’t stuur redde de beamer van een wisse dood.
Bi-j de keet annekoom, eurt i-j de Oranje versies al over ‘t terrein goan. André Hazes mag dan weh dood en begream ween, zien nummerties bliem bestoan. De beamer was snel an-e-sleutn. Dat wil zaegn, i-j gonk an. Maer wat as ze ook probeerdn, er kwam gien beeld. De wedstried begön ok al over een klein uurtien, een oplossing zöl weh eem lekker ween. En dit get niks meer wurn. “Ek wiete nog weh wat”, brengt Gait zien moat Enke in. “Mien va en moe binn op vekansie, die koom murn pas thuus. Pakt wi-j gewoon doar de tilleviesie van de muure joh, kan prima. Die koom doar nooit achter.”
‘T iele spullegien in de auto van Enke, noar zien huus. Doar annekoom, wurd ‘r met militaire precisie dat grote LED scherm van de muure e-skroeft. “Kiek uut, as mien va dr achter kump, dan goa ek dr an”, zegt Enke. ‘T gevaerte nemp zo’n bietien de iele achterbaanke in beslag en met een slakkegaenkien goat ze weer op de keet, twiel Gait probeert umme dat bakbiest in bedwanf te oln.
Bi-j de keet zien ze allemoale volk loopn met van die rood-wit-blauwe vlaggeties in’t gezichte eteeknd. “Ek goa dat dus niet doen”, let Gait terloops valln. Töt hij de keet in kump loopn en ziet wie as er verantwoordelijk was veur disse schnminkparti-je: Nienke. “Hoi Gerard, wil jij ook een vlaggetje?.” I-j kek wat verboesd um ‘m hen. Dit wöl i-j juust niet, maer Nienke kon i-j niet weigeren. “Joah, tuurlijk, skilder maer ‘n einde hen.” De tilleviesie wurd an-e-sleutn en net op’t moment dat de lest nootn van’t Wilhelmus te eurn bin, em ze zowaer beeld én geluud.
Tis drok in de keet en het Nederlands Elftal stet met 2-0 veur. Enke kreg telefoon. “Mien va belt, wat zöl i-j ebbn?”. Gait draait de volume van de tilleviesie zachter. “Ja, met Henk. Hoe is het op vakantie? Oh, jullie zijn er al weer omdat Oranje moet voetballen. Ja, oké. En nu denken jullie dat er is ingebroken omdat de televisie weg is, maar er is geen spoor van inbraak. Ik euh, kom er wel even aan”, zegt Enke in beskaefd Nederlands.
“Ja nou, ek denke dat a-j ‘t twiede stukkien maer in de kroeg mun kiekn. En ek geleuve dat eh, ek een paer weekies van de radar bin”, zegt Enke, twiel i-j de tilleviesie in allerijl van de muure aelt en er vantussen get. De keet in verbazing achterloatend.