Over Mijn Lijk heeft de Televizier ring (eindelijk) gewonnen, en terecht. Voor mij was dit programma zowel een eyeopener als een pijnlijke spiegel waarmee ik niet geconfronteerd wilde worden.
Dit is deel vijf van Depressie voor Dummies > Schuldgevoelens.
In Over Mijn Lijk zie je dappere jongeren die er tijdens de laatste periode van hun leven nog alles uit proberen te halen. Voor mij is dat altijd een moment geweest dat ik dacht; ‘Je moet genieten Nick, het leven kan zo voorbij zijn.’ Tot ik zelf wel ontzettend psychisch vast kwam te zitten. Toen werd dit programma een confrontatie met alles wat ik niet wilde zijn, maar blijkbaar door mijn depressie was geworden.
Op televisie zag ik terminale mensen (voor zover dat kon) het laatste restje levensvreugd tot de druppel uit het leven wringen, terwijl ik depressief, met de rolluiken dicht al weken op de bank zat. Vanaf toen kwam het schuldgevoel binnen. Zij, die ziek zijn, proberen er nog wat van te maken en willen niet dood. En jij, Nick, bent niet ziek, maar maakt geen reet van je leven, bent nutteloos voor de maatschappij en hoeft niet zo nodig te leven. Je moet je kapot schamen, lamlul.
En natuurlijk, ik zei tegen mezelf dat ik niet ziek was. Maar psychische ziekten zijn óók gewoon ziekten, die helaas nog te vaak dodelijk zijn. Jarenlang heb ik me kapot geschaamd. Wanneer ik ging condoleren bij mensen die te vroeg zijn overleden door een nare ziekte, op die momenten liep ik de hele dag met een steen op mijn maag. Ik voelde me schuldig, tegenover hen die geen keuze hadden over leven en dood. Wat je vervolgens nog weer verder het moeras in trok.
Aan de ene kant wíl je wel genieten van het leven, dat wil (denk ik) iedereen. Maar het chemische proces in je hoofd houdt dat dan op dat moment tegen. En hoe harder je er tegen vecht, hoe harder het chemische proces in je hoofd begint te stuwen om er voor te zorgen dat dit niet gaat gebeuren. Eigenlijk kun je het wel vergelijken met de bekende roze olifant. Probeer niet te denken aan een roze olifant. En juist, je gaat denken aan een roze olifant. Maar dan op een iets minder onschuldige manier.
Ik heb me jaren schuldig gevoeld, over alles, tegenover iedereen in mijn omgeving. Soms had ik het idee dat ik het leven vanaf de zijlijn beleefde, terwijl de rest van de wereld gewoon aan mij voorbij raasde. Nu is dat echt een stuk minder, misschien nog wel vanaf de zijlijn, maar tegenwoordig mag ik weer vaak invallen en maak ik steeds meer speelminuten.
Vandaag de dag bestook ik mezelf niet meer (zo snel) met schuldgevoelens bij verhalen zoals je ze hoort bij Over Mijn Lijk, maar dat heeft ook allemaal te maken met herstel. Waar ik zelf ontzettend blij mee ben. Maar ik weet dat dit voor (heel) veel mensen nog niet zo is. Die ook met schuldgevoelens worstelen, of met het leven an sich. Deze is voor jullie. Houd moed, dat moet.