Hé, wat leuk dat je weer deelneemt aan de spoedcursus ‘depressie voor dummies’. Ik zie zelfs wat nieuwe gezichten in de groep. Hoi, ik ben Nick. Van harte welkom. Vandaag gaan we het hebben over ‘acceptatie’. Ik heb geen schoolbord waar ik het met een krijtje op kan kalken, dus onthoud dat zelf even. Joe.
Een van de moeilijkste facetten in de psychische wereld, is het accepteren van je ziekte/aandoening. En dat is lastig. Heel lastig. Vooral omdat je geen vergelijkingsmateriaal hebt, je kunt immers niet ervaren hoe een ‘gezond’ persoon zich voelt. Daarom staan je eigen ervaringen en bevindingen al snel synoniem voor hoe je denkt dat het hoort. Terwijl dat in de werkelijkheid totaal niet het geval kan zijn. Naar mijn eigen persoon kijkende klopt dat ook precies, ik heb echt jarenlang gedacht dat iedereen zich zo voelde. Dat iedereen regelmatig de gedachtes heeft dat het prima zou zijn wanneer ze geschept zouden worden, door een vrachtwagencombinatie, die met 180 kilometer per uur op je af komt denderen. Dit bleek dus niet het geval. Wanneer blijkt dat je in feite anders bent dan een ander, dan is dat wel een confrontatie met jezelf.
En het stomme is, ik voel me eigenlijk nooit echt ziek. Heel veel dingen gaan ook prima, maar je moet de balans vinden in jezelf. Klinkt best zweverig hè, u mag de wierook stokjes wegdenken hoor. Op sommige momenten heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aan kan, dan maak ik allemaal plannen, geef me voor allerlei dingen op en beloof van alles. Een dag later komt vaak het besef dat ik veel dingen helemaal niet waar kan maken, om de simpele reden dat ze momenteel te veel energie kosten en ik hierdoor dus weer uit balans raak. En dat is zo gigantisch frustrerend, dat zijn de momenten dat ik de depressie vervloek. Telkens krijg je weer een klap in je gezicht, opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. En natuurlijk leer je daar wel mee omgaan en gaat het al veel beter dan jaren geleden. Maar het moment dat je er bij jezelf het besef komt dat je nog niet helemaal beter bent, komt elke keer aan als een mokerslag.
Want probeer het maar eens uit te leggen aan mensen die het niet begrijpen, dat je een of ander lullig klusje niet kunt doen omdat het te veel energie kost. Het is verleidelijk om het dan ‘toch maar te doen om geen vragen te krijgen’, heb ik ook gedaan, tegenwoordig ben ik daar makkelijker in geworden. Je hebt er uiteindelijk alleen jezelf mee. En ik snap de andere kant van het verhaal heel goed, zolang je iets niet aan de buitenkant kunt zien bij iemand, dan ga je er van uit dat hij/zij helemaal gezond is. Het klinkt echt zó gigantisch clichématig, maar zolang je het zelf niet hebt meegemaakt, weet je ook niet wat het is. Ik heb alles wel gehoord hoor, mensen die het proberen kleiner te maken dan het is, met uitspraken als: “Ik heb ook wel eens een dagje geen zin.”
Nee, zulke opbeurende woorden werken echt heel erg motiverend.
We moeten een depressie niet groter maken dan het is, maar het ook zeker niet kleiner te maken. Het is er gewoon, of we nu willen of niet.
Ps: dat van die vrachtwagencombinatie met 180 kilometer per uur dacht ik vroeger hoor, nu niet meer.