Op paasmaandag vertrok Helmich Lubberts (59) samen met vier anderen richting Polen. De vijf maken deel uit van alweer de achttiende groep die Oekraïense vluchtelingen van culinaire hulpverlening gaat voorzien. Het was vroeg dag voor de Gaellemuniger buschauffeur. “Zo rond half zes in de vroege ochtend is het plaatsgenoot Dennis Bonthuis die mij met een reeds volgeladen bus komt ophalen. Het was nog wel een dingetje om de extra bagage in de bus te krijgen, maar met een beetje passen en meten lukte ook dat. Daarna richting Kampen station om daar onze medereizigers, Els, Alberdien en Dorien op te pikken die ons vergezellen tijdens de reis van 1150 km en onze week in Polen. Klokslag 6 uur, het is ons gelukt. Zelfs de bagage van onze vrouwelijke deelnemers hebben wij in de laatst overgebleven gaatjes kunnen proppen.”
De reis verloopt volgens Lubberts voorspoedig voor het vijftal. “Het eerste anderhalf uur zien we het oosten van Nederland aan ons voorbij schieten. Het is prachtig weer en de opkomende zon vergezeld ons. Het is ondertussen half 8 wanneer wij de grens bij Hazelo passeren en er is nog weinig ander verkeer te bekennen die ons een soepele doorgang belemmerd. Via de A30, A2, A10, A12 en nog een aantal andere wegen vordert de reis gestaag. Onderweg, na ongeveer 2 uur rust pauzes. Een hapje en een drankje en wisseling van chauffeur. Om 14.30 uur passeren wij de Duits/Poolse grens en wie denkt dat je dan je weg moet vervolgen op stoffige zandpaden en straatklinkers moet ik teleurstellen, zelden zulke goede wegen en sanitaire voorzieningen gezien onderweg. Schoon en geen papiertje ben ik tegengekomen op de parkeerplaatsen waar wij stopten.”
Aan het begin van de avond, komt het gezelschap aan op de plek van bestemming. “Na een paar tolwegen en een laatste rust arriveren we om 19.30 uur bij het Expocentrum in Warschau waar we hartelijk worden ontvangen door Gerrie, Erna, Annelie en Martijn. Daar zien we ook de eerste beelden van mensen die door de gevolgen van de oorlog in Oekraïne hier hun toevlucht hebben gezocht en hopen op betere tijden. Vervolgens gezamenlijk richting ons onderkomen Villa Renoma, waar wij op een prettige manier met zijn allen de warme maaltijd hebben genuttigd en de toch wel intensieve dag hebben afgesloten”, zo besluit de 59-jarige Gaellemuniger.