Na mijn autotheorie debacle (vier maal bleek scheepsrecht, maar nu ken ik het tenminste wel goed. Maak ik mezelf en de rest van de wereld wijs) mocht ik deze week een test doen waarvan je juist hoopt dat de uitslag niet positief is. Ik mocht/moest me laten testen op het coronavirus. En eerlijk, ik was toch een beetje huiverig. Horrorverhalen, die gingen rond over deze test. Stokjes van tientallen centimeters zouden de testafnemers als een soort Hans Klok doen laten verdwijnen in je neus. Alleen is dit geen truc en komt er achteraf geen konijn uit de hoge hoed zetten.
Bij de testlocatie aangekomen zag ik dat ik niet de enige was die gespannen was. Iedereen keek voor zich uit alsof hun laatste uur geslagen had. Om de stemming wat luchtig te houden, vroeg ik aan de mensen voor me ‘hoest er verder mee?’. Vond ik zelf reuze geestig. De andere mensen in de wachtrij konden mijn hoest grapje niet echt waarderen en keken mij nu aan alsof míjn laatste uur had geslagen.
Goed, eenmaal op de stoel waar het grote circus plaats zou gaan vinden scheet ik nog meer in mijn broek. Alsof je in een sciencefiction film terecht bent gekomen, de medewerkers zijn van top tot teen ingepakt met maskers en andere beschermende middelen. Daarna gaat het eigenlijk vrij snel; je hoofd wordt achterover gehouden en er gaat inderdaad een staaf je neus in. Maar zo afschrikwekkend als men zegt, zo voelt het niet. Het kriebelt. Alsof je in de bosjes bent gevallen en er opeens een takje in je neus zit, zoiets. En ik viel na de jaarlijkse kermis nog wel eens met enkele regelmaat in de bosjes, dus ik was al die tijd eigenlijk al bezig met een soort corona-test-verkenningstocht.
En dan begint het grote wachten. Het deed me denken aan de periode rondom mijn eindexamen, dat je mentor dan gaat bellen met het nieuws of je geslaagd of gezakt bent. Alleen belt je mentor dan op een bepaald tijdstip, waar hooguit een half uur speling in kan zitten. Mijn mentor bij de GGD IJsselland nam een marge van 48 uur waarin hij/zij mij zou bellen. En ongelofelijk waar, ik deed de test op vrijdagmiddag half 3. En precies zevenenveertig uur en achtenvijftig minuten later kreeg ik een belletje. Zelden zo blij geweest met een negatieve uitslag op een test. En waar je vroeger een jaar moest blijven zitten na een negatief telefoontje, mocht ik nu na vier dagen verplichte quarantaine de wijde wereld weer in.